Hiç hatırlamıyorum sadece başkalarının anlatımları ile hayal edebiliyorum doğduğum soğuk kış akşamını.

Zorluklar içinde büyüdüm diyemeyeceğim ancak buradan bolluk için büyüdümde çıkmasın. Orta halliydi herşeyim. Sevgi hariç. o hep en üst seviyede taşanlardan idi. Elektroniğe çok meraklı idim. Tüm oyuncaklarımı bozar her eli yatkın çocuk gibi motorlarına pervane takar vantilatör yapardım. Yaş 4 uzaktan kumandalı vantilatörüm var. Birde arabamı bozduğum için yediğim sopa 🙂

Zamanla hep daha fazlasını ister ya insan, ben o motordan helikopter yaptım. Ancak uçuramadım. Yetmiyordu 1.5 volt. Seri bağladım pilleri hızlandı motor. 10 tane seri bağladım bu seferde ağırlık çok oldu. Bir türlü kalkmadı, 9 voltluk pil yetmedi. 2 tane taktım o da olmadı. Artık konu gurur meselesi olmuştu. Dedim ben bunu öyle yada böyle uçuracam. Taktım motora kablo, kablonun ucuna da priz. Buradan sonrası biraz korku dolu 🙂 Allahtan sigortalar sağlammış ufak bir patlama ile kurtulduk bu işten. Nedendir bilinmez bu olaydan sonra kimya daha ilgimi çekmeye başladı.

O da tinerin su ile sönmediğini öğrenip balkondaki saksıları yakmama kadar sürdü. Mecburiyetten resim sanatına giriş yaptım ilk işimde yanmış saksı boyama idi. Bu ev içerisinde avize tamiri, heykel yapıştırma ve boyama, bisiklet tamiri, araba tamiri, bilgisayar tamiri derken sanırım her işi kendi kendime yapmamın nedeni bu olsa gerek. E böyle alıştık napalım. 🙂

Bu kadar şeyi niye anlattım. Ben buraya şurda doğdu burda okudu şunu yaptı bunu yaptı desem nolur demesem nolur. Önemli olan hayata bakış açımı anlatmam.

Önemli olan ne istediğini bilmek, onun içinde elinden gelen ne var ise yapmak ve sonuçlarına da katlanabilmek.

Ä°ÅŸte kimim ben sorusunun özet cevabı…